Infowar

Ταξιδεύουμε στις εκκλησίες της Βραζιλίας που παραμένουν ανοιχτές με απόφαση ενός φασίστα και τραγουδάμε σε γαλλική κρεολ για όσα συνέβησαν στην Αϊτή πολύ πριν εμείς καταλάβουμε τι θα πει πανδημία.

Αναρωτιόμαστε πώς είναι να είσαι Ρωμαίος μετανάστης ανάμεσα σε Γαλάτες. Ειδικά αν έχεις 12 δάχτυλα στα χέρια και δέκα στα πόδια.

Παρακολουθούμε χώρες να διασύρονται με ψευδείς κατηγορίες για την αυτάρκεια σε χαρτί τουαλέτας και ύστερα ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα να ξεμένει την πιο κρίσιμη ώρα.

Αναρωτιόμαστε κατά πόσο ευθύνονται οι Βρυξέλλες για την άθλια κατάσταση στην οποία βρήκε ο κορονοϊός τα συστήματα υγείας στην Ευρώπη και απαντάμε… πολύ.

Ταξιδεύουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του ’30 για να δούμε τις πάντοτε φασιστικές πολιτοφυλακές να χτυπούν και Αμερικανούς πολίτες. Κι αναρωτιόμαστε πώς έφτασαν όλοι αυτοί μέχρι τον Έβρο.

Παρακολουθούμε το σύστημα υγείας της Κίνας να καταρρέει όχι λόγω του κορονοϊού, αλλά του ιού του νεοφιλελευθερισμού του μονογενή.

Διαβάζουμε λίστες Ελλήνων εθελοντών που πολέμησαν στον ισπανικό εμφύλιο και αφήνουμε τον Leonard Cohen, τους Clash και τους Massive Attack να συζητάνε για τον Γκαρθία Λόρκα.

Θυμόμαστε μερικές κουβέντες που είχαμε πει πριν από χρόνια για ψεύτικα ρητά, χωρίς όπως φαίνεται κάποιοι να μας δώσουν και πολύ μεγάλη σημασία.

Θυμόμαστε ίσως την πιο συγκλονιστική ιστορία από τη ζωή του Κερκ Ντάγκλας o οποίος μας άφησε χρόνους – αφού πρώτα διέλυσε τον Μακαρθισμό.

Αναρωτιόμαστε γιατί πάντα οι πρόεδροι κατηγορούνται για τους λάθος λόγους και υποθέτουμε ότι εάν τα impeachment μπορούσαν να σώσουν τον κόσμο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα ήταν παράνομα.

Τον αφήνουμε μαζί με τον Λούις Άρμστρονγκ και τους Rolling Stones να τραγουδούν για τον πατέρα της αγγλικής λογοτεχνίας.

Αναζητούμε τα πολιτικά μηνύματα τα οποία οι σκηνοθέτες τους αγνοούν, κάνουν ότι αγνοούν ή τα κρύβουν με επιδεξιότητα στους τίτλους τέλους.

Αφήνουμε τους AC/DC και διάφορα λιγότερο σοβαρά συγκροτήματα να μας καθοδηγούν στην ιστορία ενός πολέμου που για κάποιους ξεκίνησε το 1953 και για άλλους το 1980.

Καταρρίπτουμε μύθους για τη Μέση Ανατολή εμπιστευόμενοι έναν ιστορικό που δηλώνει αναθεωρητής. Και ω! του παραδόξου θαύματος, δεν υποστηρίζει τους γερμανοτσολιάδες της χώρας του.

Θα ακούσουμε hip hop ύμνους για την εξέγερση της Χιλής, για το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία, αλλά και τραγούδια που γράφτηκαν για έναν ήρωα της εποχής μας, τον Έντουαρντ Σνόουντεν.

Διηγούμαστε ασύνδετες ιστορίες για τραγούδια ενός συγκροτήματος το οποίο μπορεί να είναι βαθύτατα πολιτικό χωρίς σχεδόν καθόλου πολιτικό στίχο.

Βάζουμε στο χάρτη μαγαζιά, κινηματογράφους, κοινότητες και μπαράκια που δεν αφήνουν να περάσουν από τις πόρτες τους ο ρατσισμός, ο σεξισμός και οι διακρίσεις. Και ύστερα τους κολλάμε ένα αυτοκόλλητο στην πόρτα.

Αφήνουμε τον Μπομπ Ντίλαν να συναντά τους Green day σε ιστορίες για τη μαφία και τα συνδικάτα - που κάποιοι επιμένουν να παρουσιάζουν ως ένα και το αυτό.

Όπου σήμερα κάνουμε μια πρώτη σούμα στη μουσική που γεννήθηκε και αναγεννήθηκε στη Χιλή, ένα μήνα μετά την έναρξη των μαζικών κινητοποιήσεων.

Αφήνουμε το συγκρότημα Bauhaus να μας εισαγάγει στο ομώνυμο καλλιτεχνικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα, που φέτος γιορτάζει τα 100 του χρόνια.